1. yaş

1 yaş yaklaşıyor. Son 3 gün. Seni ilk gördüğüm, sesini duyduğum, insan sevinçten bu kadar ağlayabilirmiş dediğim o günün üzerinden tam 1 yıl geçmiş olacak. Kollarıma aldığımda, teninin sıcaklığı ile ısındı kalbim. Kocaman bir sevgi yerleşti içime nereden geldiğini bir türlü bilemediğim. Ben sayende büyüdüm meleğim.  Başına dayadığımda burnumu; kokunu ilk duyduğumda anladım ki bağımlınım artık. Ben bu koku olmadan nefes alamam bir daha...
Minik ellerin, minik burnun, çatık kaşların, kocaman gözlerin... Günden güne büyüyen bedenin, günden güne büyüyen sevgim... Sevgimiz...
Biliyorduk aslında babanla; hayatımızın artık asla eskisi gibi olamayacağını. O tembel hafta sonları, uykudan şişmiş gözler, 2 kişilik bir hayat...
Hastaneden ilk geldiğimiz gün, yo yo benim için hastanedeki ilk gün tüm dengelerin alt üst olduğu gündü işte. Sürekli acıkan, altına yapan, huysuzlanan, çıt sesine uyanan bir melekle baş başa kaldığımız o an...
Uykusuz geceler, gazın yüzünden evde kaç bilmem tur attığımız günler, 1 gün kaka yapmadın diye endişeden delirip ertesi gün o leş bezini gördüğümüzde babanla birbirimize sarılıp fotoğrafını çekmemiz... Daha altına bez koyamadan üstümüzü yatağımızı batırman :) Ağlaman, ağlaman, ağlaman...
Zor değil mi? Ne çok OOOF! dedirten anlar... Ama inan değil, anne olunca anlayacaksın bunu... Biliyorum bu cümleyi çok kullanacağım sana. Ben anne olduğumda anladım çünkü tüm bunlara of denmediğini. Sen de o zaman anlayacaksın işte. Çünkü tüm bu sıkıntılardan sonra sen gülümsediğinde, huzurlu bir uykuya daldığında, geğirdiğinde, osurduğunda (gülme... bir bebek için önemli bunlar :) bizim için güneş doğuyordu işte o minik evimize...
Sen nefesimsin kızım, gözümsün, kalbimsin, beynimsin... Sen beni endişeden binlerce kez öldüren, güçlendiren, eğitenimsin. Sen ruhum, ömrüm, gülüşüm, bebeğimsin... Sen benim biricik meleğimsin.
İyi ki doğmuşsun,
İyi ki benim kızım olmuşsun.
Seni çok ama çok seviyorum...

Taş mı o?

2 kuyruk

Saçlar uzuyor, yaşasın! 

Yürüyorum!